Over het boek
Een kleine groep mensen gaat samen en ieder voor zich aan de slag om zich te bevrijden van ballast uit het verleden. Ze ontdekken hoe ze zichzelf in de weg zitten en leren hoe ze vrij baan kunnen geven aan hun levensenergie, hun talenten, hun levensvreugde en eigenwaarde.
Dit boek laat zien wat er mogelijk is met de werkwijze zoals beschreven in De bevrijdende kracht van emoties. Hoe ziet gezond emotioneel beheer er in de praktijk uit, en hoe kunnen we op een voor niemand schadelijke manier omgaan met boosheid, verdriet, angst, jaloezie, schaamte en schuldgevoel? Er wordt een praktische weg getoond hoe we via emotioneel Werk kunnen realiseren wie we in wezen zijn: een Lichtpunt.
Eeuwenlang hebben we onszelf en anderen geleerd om emoties niet al te serieus te nemen, te ontkrachten, te ontkennen en te onderdrukken omdat we ze als bedreigend hebben ervaren. Mijn ervaring is dat als we onze angst voor heftige emoties overwinnen en onze emoties weer een liefdevolle ontvangst bereiden, dit leidt tot verwerking van wat niet verwerkt is en tot een gezond emotioneel beheer in het hier en nu.
Bestellen via rietokken5@gmail.com
In PDF 5 euro
boek 10 euro
Lees hier een hoofdstuk uit het boek:
13. Wie ik ben is mij genoeg
Een belangrijk aspect van de liefde is dat je gezien wordt voor wat je waard bent. Eeuwenlang is ons door een collectieve godsdienstige indoctrinatie geleerd dat we in wezen niets waard zijn. Een belangrijk onderdeel van het mensbeeld binnen het Christendom is nog altijd dat we zondaars zijn en ‘geneigd tot alle kwaad’. Deze vervloeking – want dat is het in wezen – huist diep verscholen in onze ziel, en wordt nog steeds van generatie op generatie doorgegeven. We weten niet meer wat het is om onszelf genoeg te zijn. Het is nooit goed genoeg, altijd meer en altijd beter, steeds meer presteren, steeds meer je best doen. In het zelfverbeteringspel zit de halve mensheid gevangen. Zo ook Michiel, die echter op het spoor komt van een nieuwe manier van leven, hetgeen nog wat verwarrend is en hem tijdelijk een gevoel van ‘pas op de plaats’ geeft.
“Het is net of er een soort implosie aan de gang is. De energie slaat naar binnen. Of beter gezegd, er vindt een vermenging plaats. Want ik ben ook aan het zakken. Ben door mijn rigide structuur, het ijs, aan het zakken. Tenminste dat voelt zo. Ik raak daardoor houvast kwijt. Niet meer elke dag flink, gestresst dus, aan de gang en doormarcheren in het leven, in de colonne der verbeteraars. Ik voel me zachter, kan vaker de liefdevolle drager voelen, maar er is dus verwarring. Het loopt door elkaar. Ik heb ook gedacht: Ben ik wel gemotiveerd genoeg? Wil ik er wel echt voor gaan? Hoe bang ben ik voor de diepte van mijn emoties? Ik doe het niet goed. Iedereen is zo bezig en bij de anderen komt zoveel los. Het voelt alsof er op subtiel niveau veel gebeurt, maar ik kan er geen vinger achterkrijgen. Misschien is dat ook juist wel heel goed voor een baasje dat altijd de controle van het verstand wil houden, om nu maar eens een tijdje in verwarring te zijn. De rigiditeit en stress ken ik al vanaf mijn studietijd toen ik in de stress schoot van ‘ik kan dit niet, deze studie’. Dat patroon is daarna niet meer overgegaan. Daar loop ik dus zo’n dertig jaar mee rond.” Michiel
“Ik zei laatst eens tegen je: ‘Je moet wel erg veel inzetten om bij je woede te komen’. Ik zie je dan zo met wilskracht meppen om iets van je woede te voelen. Ik zie dan een intense witheid en moeheid op je gezicht verschijnen, die mij doet zeggen: ‘Kalm aan, Michiel.’ Zak maar liever, ook al voelt dat wellicht als een implosie. Volgens mij is je oordeel van een implosie een vermomming van je angst voor wat je tegen gaat komen als je je nog verder durft laten zakken: niets meer hoeven, niets meer verbeteren, noch aan jezelf, noch aan ‘de wereld’ of aan een ander… alleen maar Michiel zijn, en de diepe pijn gaan voelen dat dat genoeg is en heel goed. Ja, de pijn dan te voelen dat je eeuwenlang in die verdwazing van zelfverbetering hebt geleefd. Dus lieve Michiel, zak maar en doe niets, alleen liefde en zachtheid kan je nu helen.”Nourriet
Maar ook is het op zijn tijd nodig je woede te mobiliseren over zoveel blindheid ten aanzien van jouw waarde. Het helpt je achter jezelf te gaan staan en terug te pakken wat je is ontnomen, een gezond besef van eigenwaarde. Deze demon met ferme hand in je uitroeien, is de kans die oprechte verontwaardiging je biedt. Het is van belang je eigenwaarde terug te vinden op de bodem van je stroom van emoties. In het volgende voorbeeld van Julia wordt duidelijk wat het vergelijken en beoordelen binnen een schoolsysteem met kinderen en hun gevoel van eigenwaarde doet.
“Tijdens het ademwerk kreeg ik rechts flinke oorpijn, diep in mijn oor. Wat had me dat te zeggen? Ik heb er als het ware naar toe geademd en al snel kwam het besef dat ik niet gehoord ben, er niet naar mij geluisterd is. Ik moest erg huilen en werd ook boos. ‘Ik ben niks, een dom huishoudschoolmeisje.’ God wat voel ik me klein, bang en onwaardig. Ik had vorige week een werkstukje van de lagere school in mijn handen. Het ging over godsdienst, het katholieke geloof. Achterin stonden opmerkingen van mijn vader en de non. Pa schreef: ‘de teksten zien er goed uit maar de tekeningen hadden wat beter gekund’. En die zuster schreef: ‘Het ziet er behoorlijk uit, hopelijk begrijp je wat je hebt geschreven.’ Godverdegodver, ik geef ze er allebei van langs en moet ook vreselijk huilen en kotsen. Er komt een lading vrij die ik nog niet eerder ben tegengekomen. Mijn schoolervaring heb ik zo ver weggestopt, zo goed verborgen. De pijn was te groot. Het is goed dat dat aan het Licht komt.. Ik heb nog ander pijnlijk bewijsmateriaal dat laat zien hoe erg het was, rapporten en schriften. Ik ben er aan toe om dat goed te gaan doorvoelen. Overigens was mijn oorpijn volledig weg. Mooi hé… “Julia
In het volgende Werk van Daniël wordt duidelijk dat een jong kind bij liefdeloos gedrag van ouders alleen maar kan denken: ‘Wat moet ik wel slecht zijn, dat mijn ouders zo met me omgaan’. Een kind kijkt tegen zijn ouders op en kan zich niet voorstellen dat volwassenen soms liefdeloos handelen. Een kind heeft geen weet van neuroosjes… Gevoelens van nietswaardigheid nestelen zich zo in de kinderziel en volwassen geworden gaat hij het maatschappelijk ingesleten spel van vergelijken – en dat begint al thuis en op school – meespelen en zo doet het bekende minderwaardigheidsgevoel zijn intrede.
Ik begin te zien dat ik gewoon niet vergelijken moet en mijn eigen proces gewoon mijn eigen proces moet laten zijn. Anders zit er alweer gauw een soort competitie-element in: wie is het verste, wie gaat het hardste en het diepste. Ik merk dat als ik het met deze ogen zie, ik helemaal geblokkeerd raak. Het brengt me niets. Ik vind het ook geweldig te zien dat dit element in deze groep absoluut niet relevant is. Ik zie alleen maar heel veel respect, betrokkenheid en warmte in de omgang met elkaar. Het competitieve stuk, de prestatiedrang is dus míjn Werk op dit moment. Ik denk dat dit veel te maken heeft met mijn intense behoefte om gezien te worden. Zondagochtend met hulp van Janne gewerkt en toen kwam dat letterlijk uit mijn mond: ‘niemand ziet me’. Ik moest hier heel erg om huilen. Ik had voor het eerst het gevoel dat dit een huilen vanuit mijn diepste was, het raakt dus aan iets heel essentieels. Ik heb het gevoel van eenzaamheid zo ver weg gestopt, dat ik me er lange tijd niet eens van bewust geweest ben. Ik was gewoon aan het overleven dus. Het feit dat ik door mijn ouders op mijn zesde jaar bij mijn tante ‘gedumpt’ werd, heeft me niet alleen een diepe verlatingsangst opgeleverd, maar waarschijnlijk ook een geweldig sterk gevoel van nietswaardigheid. Je moet toch wel erg minderwaardig zijn als je vader en moeder je ‘wegdoen’.” Daniël
Een droom van Janne laat haar zien waar het omgaat: wie ik ben is mij genoeg.
“Nourriet reikt mij een oude, eenvoudige, maar van een duurzame bruinkleurige stof
gemaakte, Leger des Heils-hoed aan. Er zit een strik aan de zijkant en een aantal knopen erop genaaid. Opeens staat er een stevige, robuuste man op sandalen naast mij, met een woeste kop haren en lichtblauwe ogen die helder kijken en die uitleg gaat geven over de hoed. Hij zegt: ‘Ook al ziet deze hoed er eenvoudig uit, toch is hij door vele generaals van het Leger des Heils gedragen. Het aantal knopen staat symbool voor het aantal generaals die voor jouw tijd deze hoed gedragen hebben, en jij hoort in de lijn van deze traditie.’ Ik pak aarzelend de hoed van Nourriet aan, ik besluit hem te aanvaarden, wat de consequenties ook mogen zijn… en dan zie ik in de binnenkant van de hoed met grote letters geschreven: WIE IK BEN IS MIJ GENOEG.
Ik word met tranen in mijn ogen wakker en ben ontzettend geraakt door de tekst in de hoed. Ik moet er nu weer om huilen en ik heb het gevoel dat ik door het aanvaarden van deze hoed een weg ben ingeslagen waarop heel veel te ontdekken valt.” Janne
Een belangrijk aspect van de liefde is dat je gezien wordt voor wat je waard bent. Eeuwenlang is ons door een collectieve godsdienstige indoctrinatie geleerd dat we in wezen niets waard zijn. Een belangrijk onderdeel van het mensbeeld binnen het Christendom is nog altijd dat we zondaars zijn en ‘geneigd tot alle kwaad’. Deze vervloeking – want dat is het in wezen – huist diep verscholen in onze ziel, en wordt nog steeds van generatie op generatie doorgegeven. We weten niet meer wat het is om onszelf genoeg te zijn. Het is nooit goed genoeg, altijd meer en altijd beter, steeds meer presteren, steeds meer je best doen. In het zelfverbeteringspel zit de halve mensheid gevangen. Zo ook Michiel, die echter op het spoor komt van een nieuwe manier van leven, hetgeen nog wat verwarrend is en hem tijdelijk een gevoel van ‘pas op de plaats’ geeft.
“Het is net of er een soort implosie aan de gang is. De energie slaat naar binnen. Of beter gezegd, er vindt een vermenging plaats. Want ik ben ook aan het zakken. Ben door mijn rigide structuur, het ijs, aan het zakken. Tenminste dat voelt zo. Ik raak daardoor houvast kwijt. Niet meer elke dag flink, gestresst dus, aan de gang en doormarcheren in het leven, in de colonne der verbeteraars. Ik voel me zachter, kan vaker de liefdevolle drager voelen, maar er is dus verwarring. Het loopt door elkaar. Ik heb ook gedacht: Ben ik wel gemotiveerd genoeg? Wil ik er wel echt voor gaan? Hoe bang ben ik voor de diepte van mijn emoties? Ik doe het niet goed. Iedereen is zo bezig en bij de anderen komt zoveel los. Het voelt alsof er op subtiel niveau veel gebeurt, maar ik kan er geen vinger achterkrijgen. Misschien is dat ook juist wel heel goed voor een baasje dat altijd de controle van het verstand wil houden, om nu maar eens een tijdje in verwarring te zijn. De rigiditeit en stress ken ik al vanaf mijn studietijd toen ik in de stress schoot van ‘ik kan dit niet, deze studie’. Dat patroon is daarna niet meer overgegaan. Daar loop ik dus zo’n dertig jaar mee rond.” Michiel
“Ik zei laatst eens tegen je: ‘Je moet wel erg veel inzetten om bij je woede te komen’. Ik zie je dan zo met wilskracht meppen om iets van je woede te voelen. Ik zie dan een intense witheid en moeheid op je gezicht verschijnen, die mij doet zeggen: ‘Kalm aan, Michiel.’ Zak maar liever, ook al voelt dat wellicht als een implosie. Volgens mij is je oordeel van een implosie een vermomming van je angst voor wat je tegen gaat komen als je je nog verder durft laten zakken: niets meer hoeven, niets meer verbeteren, noch aan jezelf, noch aan ‘de wereld’ of aan een ander… alleen maar Michiel zijn, en de diepe pijn gaan voelen dat dat genoeg is en heel goed. Ja, de pijn dan te voelen dat je eeuwenlang in die verdwazing van zelfverbetering hebt geleefd. Dus lieve Michiel, zak maar en doe niets, alleen liefde en zachtheid kan je nu helen.”Nourriet
Maar ook is het op zijn tijd nodig je woede te mobiliseren over zoveel blindheid ten aanzien van jouw waarde. Het helpt je achter jezelf te gaan staan en terug te pakken wat je is ontnomen, een gezond besef van eigenwaarde. Deze demon met ferme hand in je uitroeien, is de kans die oprechte verontwaardiging je biedt. Het is van belang je eigenwaarde terug te vinden op de bodem van je stroom van emoties. In het volgende voorbeeld van Julia wordt duidelijk wat het vergelijken en beoordelen binnen een schoolsysteem met kinderen en hun gevoel van eigenwaarde doet.
“Tijdens het ademwerk kreeg ik rechts flinke oorpijn, diep in mijn oor. Wat had me dat te zeggen? Ik heb er als het ware naar toe geademd en al snel kwam het besef dat ik niet gehoord ben, er niet naar mij geluisterd is. Ik moest erg huilen en werd ook boos. ‘Ik ben niks, een dom huishoudschoolmeisje.’ God wat voel ik me klein, bang en onwaardig. Ik had vorige week een werkstukje van de lagere school in mijn handen. Het ging over godsdienst, het katholieke geloof. Achterin stonden opmerkingen van mijn vader en de non. Pa schreef: ‘de teksten zien er goed uit maar de tekeningen hadden wat beter gekund’. En die zuster schreef: ‘Het ziet er behoorlijk uit, hopelijk begrijp je wat je hebt geschreven.’ Godverdegodver, ik geef ze er allebei van langs en moet ook vreselijk huilen en kotsen. Er komt een lading vrij die ik nog niet eerder ben tegengekomen. Mijn schoolervaring heb ik zo ver weggestopt, zo goed verborgen. De pijn was te groot. Het is goed dat dat aan het Licht komt.. Ik heb nog ander pijnlijk bewijsmateriaal dat laat zien hoe erg het was, rapporten en schriften. Ik ben er aan toe om dat goed te gaan doorvoelen. Overigens was mijn oorpijn volledig weg. Mooi hé… “Julia
In het volgende Werk van Daniël wordt duidelijk dat een jong kind bij liefdeloos gedrag van ouders alleen maar kan denken: ‘Wat moet ik wel slecht zijn, dat mijn ouders zo met me omgaan’. Een kind kijkt tegen zijn ouders op en kan zich niet voorstellen dat volwassenen soms liefdeloos handelen. Een kind heeft geen weet van neuroosjes… Gevoelens van nietswaardigheid nestelen zich zo in de kinderziel en volwassen geworden gaat hij het maatschappelijk ingesleten spel van vergelijken – en dat begint al thuis en op school – meespelen en zo doet het bekende minderwaardigheidsgevoel zijn intrede.
Ik begin te zien dat ik gewoon niet vergelijken moet en mijn eigen proces gewoon mijn eigen proces moet laten zijn. Anders zit er alweer gauw een soort competitie-element in: wie is het verste, wie gaat het hardste en het diepste. Ik merk dat als ik het met deze ogen zie, ik helemaal geblokkeerd raak. Het brengt me niets. Ik vind het ook geweldig te zien dat dit element in deze groep absoluut niet relevant is. Ik zie alleen maar heel veel respect, betrokkenheid en warmte in de omgang met elkaar. Het competitieve stuk, de prestatiedrang is dus míjn Werk op dit moment. Ik denk dat dit veel te maken heeft met mijn intense behoefte om gezien te worden. Zondagochtend met hulp van Janne gewerkt en toen kwam dat letterlijk uit mijn mond: ‘niemand ziet me’. Ik moest hier heel erg om huilen. Ik had voor het eerst het gevoel dat dit een huilen vanuit mijn diepste was, het raakt dus aan iets heel essentieels. Ik heb het gevoel van eenzaamheid zo ver weg gestopt, dat ik me er lange tijd niet eens van bewust geweest ben. Ik was gewoon aan het overleven dus. Het feit dat ik door mijn ouders op mijn zesde jaar bij mijn tante ‘gedumpt’ werd, heeft me niet alleen een diepe verlatingsangst opgeleverd, maar waarschijnlijk ook een geweldig sterk gevoel van nietswaardigheid. Je moet toch wel erg minderwaardig zijn als je vader en moeder je ‘wegdoen’.” Daniël
Een droom van Janne laat haar zien waar het omgaat: wie ik ben is mij genoeg.
“Nourriet reikt mij een oude, eenvoudige, maar van een duurzame bruinkleurige stof
gemaakte, Leger des Heils-hoed aan. Er zit een strik aan de zijkant en een aantal knopen erop genaaid. Opeens staat er een stevige, robuuste man op sandalen naast mij, met een woeste kop haren en lichtblauwe ogen die helder kijken en die uitleg gaat geven over de hoed. Hij zegt: ‘Ook al ziet deze hoed er eenvoudig uit, toch is hij door vele generaals van het Leger des Heils gedragen. Het aantal knopen staat symbool voor het aantal generaals die voor jouw tijd deze hoed gedragen hebben, en jij hoort in de lijn van deze traditie.’ Ik pak aarzelend de hoed van Nourriet aan, ik besluit hem te aanvaarden, wat de consequenties ook mogen zijn… en dan zie ik in de binnenkant van de hoed met grote letters geschreven: WIE IK BEN IS MIJ GENOEG.
Ik word met tranen in mijn ogen wakker en ben ontzettend geraakt door de tekst in de hoed. Ik moet er nu weer om huilen en ik heb het gevoel dat ik door het aanvaarden van deze hoed een weg ben ingeslagen waarop heel veel te ontdekken valt.” Janne
