Het is eerste kerstdag. Ik zit tussen de verhuisdozen in een bijna lege kamer jullie deze Kerstgroet te schrijven. Ja, we gaan 30 december Nederland verlaten en we gaan voor de tweede keer op weg naar ons geliefde Franse platteland. Deze keer strijken we met onze twee hondjes en onze kater Fieke, neer in de Dordogne, ergens aan een bosrand op een mooie heuvel, le Roc. Een huis op een rots gebouwd. Het voelt ook nu weer als een juiste stap. De stilte en de eenvoud in van een natuurlijke omgeving. De hectiek van de wereld van de afgelopen drie jaar achter ons laten. Het is genoeg geweest. Zoveel doorzien, zoveel ballonnen doorgeprikt, zoveel achtergelaten en ook zoveel geheeld. Het is goed. We hebben zin in een nieuw avontuur en een nieuwe start.
De laatste weken rollen de woorden “fundamenteel welbevinden” door me heen. Verwant aan de zin uit een oud Kerstlied: “ en in de mensen een welbehagen”. Je behaaglijk voelen bij jezelf en dus bij anderen. Vriend zijn met jezelf…fundamenteel… en dat wil zeggen dat het geen loze woorden zijn, maar dat het berust op een fundament, op een rots, op le Roc..
Maar wat is dat fundament en hoe bereik je dat?
Ik zie het zo: dat je ondanks wat er om je heen gebeurt je behaaglijk bij jezelf kunt voelen. Dat er ondanks uitsluiting, oorlog en conflict, ziekte en dood, vergissingen en verlies, je jezelf trouw blijft in welbehagen en welbevinden.
En hoe bereik je dit? En ja, dan kom ik weer uit bij ons LichtpuntWerk: een fundament in jezelf vind je door je van alle stof-en peklagen te ontdoen. Alle aangeleerde en aangepaste gedragingen en visies die niets met jou te maken hebben, afleren en afleggen. Alle culturele en eventueel godsdienstige aankoeksels bewust worden en loslaten. En ja vooral ook alle onverwerkte emoties die bovenop je bodem liggen te etteren, aanpakken en bevrijden met tranen en tuiten en soms met een vuist die zich trouw en liefdevol op een kussen bevrijdt van oude woede.
Al dat Werk helpt ons ons fundament te vinden en daarin welbevinden en welbehagen te ontdekken, als een “vaste rots van mijn behoud”. Een zin die nu in mij opwelt uit die mooie protestantse liedtraditie, waar ik als jong meisje mijn zoektocht naar mijn fundament, mijn lichtpunt, begon. Dat lied nu ontdaan van alle eeuwenoude aankoeksels en teruggebracht tot eigen essentie.
Als er geen verbinding is met je fundament, je kern, je zou ook kunnen zeggen met je ziel of lichtpunt, vanwaaruit je je eigen autoriteit kunt vinden, ben je overgeleverd aan de conditioneringen en hersenspoelingen die momenteel wel heel duidelijk uit hun schaduw zijn gekropen. Dan kun je gemakkelijk gemanipuleerd worden. Zeker momenteel, nu niemand meer weet of en wie je kunt vertrouwen. Dit is de grote uitdaging die deze huidige leugenachtigheid ons biedt, namelijk dat je alleen nog op jezelf kunt vertrouwen.
Dat fundamenteel welbehagen in jezelf vinden is geen sinecure in een tijd waarin ons geleerd is onze ziel en zaligheid in de buitenwereld te zoeken. Een goeie opleiding, 18 jaar in schoolbanken zitten, leren hoe je je het beste kunt aanpassen aan deze wereld, je brood verdienen door vele uren per dag te werken. We zijn daardoor zo afgeleid van ons eigen innerlijk weten, onze eigen creativiteit en ons eigen gelukzaligheid, ja ons eigen fundamenteel welbevinden.
Een grote winst van de afgelopen jaren is dat steeds meer mensen de leegheid van onze stressvolle en naar buiten gerichte prestatie samenleving zijn gaan doorzien.
Ik zelf heb in deze jaren steeds meer beseft en diep gevoeld: dit is mijn leven en alleen ik bepaal hoe ik dat ga leven. Mijn vrijheid, mijn leven! En ik ga zorgen dat ik ook nu in deze lastige tijden een goed en fijn leven heb.
Ik zal ook graag op mijn rotsje daar in de Dordogne voor wie dat wil, dat pad naar binnen verder helpen ontdekken. Mijn eigen ervaringen en ontdekkingen zal ik daarin blijven delen, via een nieuw boek, via facebook, instagram en linked inn, maar ook via persoonlijke consulten online om je eigen unieke blauwdruk en uniciteit te vinden en te kijken wat er nu speelt in je leven, mede aan de hand van astrologie en human design. En ik denk dat er ook wel weer Lichtpuntweken zullen volgen. Dat laat ik nog even aan de goden over. Maar zeker ook wil ik mensen die al met anderen coaching of therapeutisch werk doen, verder inwijden in mijn LichtpuntWerk.
Verder bied ik chatsessies of sessies via videoverbinding aan via Messenger of Telgram of Skype.
Bij dit alles zal ik gegeven de huidige financiële afbraak voor velen, de vergoedingen voor mijn werk laagdrempelig houden: je kunt me vergoeden naar vermogen. Geen financiële drempel dus.
Ik blijf bereikbaar op mijn emailadres rietokken5@gmail.com en Janet op Emmelkampjanet@gmail.com en uiteraard via mijn website www.rietokken.nl
De tijd voor bewustwording dringt. Alleen vanuit je innerlijke fundament, kun je de juiste beslissingen nemen om deze lastige tijd goed door te komen. Alleen vanuit je fundament kun je de stem horen die je leidt of de weg zien die je te gaan hebt.
Tijd nemen voor jezelf en voor wat je dierbaar is, je eigen autoriteit terugpakken en plekken vinden ( in de natuur bijvoorbeeld of lekker op je bank) waar je je kunt ontspannen en je je ware behoeften weer kunt voelen, kunnen je daarbij helpen.
Ik wens ons allemaal dat welbehagen in onszelf te vinden, dat het leven de moeite waard maakt en dat vrede en rust geeft ook in barre tijden.
Tenslotte een warme hug voor ieder van jullie, ook namens Janet,
Riet
Dag Riet,
Bij deze wil ik je bedanken voor mijn eerste therapeutische ervaring rond 1990 in Heeswijk Dinther. Aanleiding was het feit dat mijn vrouw Susan de Boer (nav het overlijden van haar vader) erg depressief werd, hulp zocht, en bij jou uitkwam. Waardoor Suus opeens “weg was” voor mij; en ook ik hulp zocht; ik wist niet wat te doen. En ook ik een gesprek bij jou aanvroeg. Ik kwam op jullie boerderij in Heeswijk en moest ruggelings op een matje gaan liggen; de gespreide vingers van een hand raakte/stootte je mijn borstbeen aan waarbij ik mijn ademhaling moest aanpassen aan het stoot-ritme van je hand/vingers. Prompt barste ik uit in huilen uit; toen je je vervolgens met je bovenlichaam op mijn borst wierp, omknelde ik je met mijn armen en drukte me tegen je aan/hield je vast. Je vriendin stond in de deuropening toe te kijken. Op een analitische min of meer vragende toon zei je toen tegen haar: ……een moederzoeker” .
Het heeft echter nog zo’n 25 jaar geduurd met zo nu en dan therapeutische interventies (o.a. via Jan Boswijk) en heel veel zelfonderzoek, dat ik er pas in 2017 achter kwam dat dat allemaal te maken had met een vroegkinderlijk, oorlogsgerelateerd, pre-verbaal jeugdtrauma; namelijk een gescheurd middenrif (met m’n darmen deels in de borstholte) toen ik zo’n 75 dagen oud was, en 4 jaar lang niet ontdekt bleef. Ik weet nog goed dat ik vroeger heel vaak zei dat ik me “niet lekker” voelde. Uiteindelijk geopereerd door prof. Nuboer in het academisch ziekenhuis Utrecht zomer 1949.
Tegenwoordig noemen ze dat “complexe PTSS”, met een accent op een diepgewortelde verlatingsangst. Hoewel het tegenwoordig stukken beter gaat, worstel ik er nog dagelijks mee, vooral in de sociale contacten en intimiteit/vertrouwen.
Maar ik wil je bij deze alsnog bedanken omdat je het zo bij het rechte eind had.