De oude healer zei tegen de ziel:
Het is niet je rug die pijn doet
maar de last die je draagt.
Het zijn niet je ogen die pijn doen,
maar het onrecht dat je ziet.
Het is niet je hoofd dat pijn doet,
maar je gedachten die je pijn doen.
Het is niet je keel,
maar dat wat je niet durft vertellen.
Het is niet je buik,
maar je ziel die niet kan verteren wat er rond jou gebeurt.
Het is niet je lever die pijn doet,
maar de boosheid vanbinnen.
Het is niet je hart dat pijn doet,
maar de liefde.
Het verlangen naar liefde,
de liefde die je wil delen
En het is liefde zelf
die al deze pijn kan genezen.
Het is het meest krachtige medicijn..
Ja, uiteindelijk gaat het allemaal om de liefde! Primair liefde voor onszelf en in de mate dat we dat realiseren, houden we ook van anderen.. zo simpel gaat dat dan… Daar hoef je niks voor te doen, dat gaat vanzelf.
Eigenlijk is dat dus het enige wat we hier op deze planeet te leren hebben: liefde voor onszelf!
En daar hebben we onze handen vol aan, omdat we zo gehersenspoeld zijn met hoe we horen te zijn volgens godsdienstige, opvoedkundige en onderwijskundige ideeën, die al generaties lang in de hoofden van ons mensen rondspoken. Je zult niet dit en je zult niet dat…
je moet zus en je moet zo.
je wordt gemeten langs allerlei bedachte meetlatten, thuis, op school en in je kerken. En meten en vergelijken is de dood voor je eigenwaarde.
Geen 6 maar een 8 moet je halen en kijk Marietje heeft een 8 en jij maar een 6. Jij krijgt geen mooi stempeltje in je schoolschriftje, maar Marietje wel een mooie rooie…
Dat gebrek aan eigenwaarde dat een van de grootste trauma’s op deze planeet is, maakt de liefde voor onszelf zo lastig. Al die ingeprente boodschappen…hoe je niet moet zijn of juist wel…
In deze “virale” tijd, is het van groot belang om te zien wat het ware virus is. Is dat een dood virusdeeltje dat ons immuunsysteem kan omzeilen? Of is het ons door gebrek aan liefde verzwakte immuunsysteem de oorzaak van de huidige ellende?
Want je immuunsysteem is zo sterk als je liefde voor jezelf groot is.
En de hamvraag is natuurlijk binnen ons Lichtpuntwerk altijd:
Hoe doe ik dat, hoe leer ik de liefde?
Vooropgesteld: de liefde kun je niet leren… het is een golflengte die er altijd is en die je ooit realiseert in je vorm.
en ja wanneer? Als je de oude inprentingen over niet deugen, over het eeuwige jezelf verbeteren, over jezelf vergelijken met anderen, ja over zelfhaat niet alleen bewust wordt, maar ook emotioneel verwerkt.
Daarom is Lichtpuntwerk altijd schaduwwerk. En als je de schaduwen weghaalt, blijft het licht vanzelf over. Als je je oude ingeprente zelfhaat ( want dat ben jij niet, je hebt het alleen onbewust gekopieerd) ongedaan maakt, blijft de liefde voor jezelf en dus voor anderen over..
Zo simpel is het pad eigenlijk..
Maar het is een Werk, een waar Opus om jezelf terug te vinden onder alle aankoeksels en onverwerkte ervaringen.. al die programmas die in ons huizen en die eigenlijk niet van ons zijn. De programmas van je ouders en voorouders, de programmas van de maatschappij waar je in leeft en ook je persoonlijke programmas van vorige levens.
Maar het is te doen. Het vraagt echter om je hiërarchie van waarden eens goed op een rijtje te zetten of te herzien..
Waartoe ben ik op aarde?
wat voor leven wil ik?
Wat is van belang en wat niet ( meer)
Wat heb ik er voor over?
Voor wie een bevrijd leven bovenaan op zijn programma heeft staan, ben ik beschikbaar…op diverse manieren.