Het traditionele christelijke Paasfeest nadert en ik voel me geïnspireerd om daar iets over te zeggen.
Pasen is het verhaal van dood en opstanding, het proces van transformatie.. De seizoenen tonen ons dat alles moet afsterven voor er iets nieuws kan ontstaan. De Zon maakt telkens een reis van duister en licht. Ook in ons eigen leven kennen we dat we vaak eerst iets moeten verwerken en loslaten, voor er iets nieuws kan ontstaan.
Een van de weinige dingen die ik uit mijn gymnasium tijd heb onthouden was een uitspraak van een oude griekse wijsgeer, Heraclitos die zei, panta rhei kai ouden menei.. alles stroomt en niets blijft hetzelfde.
Zo gaan we allemaal door fases van dood en afsterven heen om nieuwe wegen te vinden en nieuwe stukken in onszelf, nieuwe hoop, nieuw licht, nieuw bewustzijn.
Dat Paasverhaal laat ons zien dat er geen opstanding is zonder ons lijden, onze pijn te omarmen. Het laat zien dat pas als we dwars door onze pijn – en vaak is dat oud zeer- heengaan, het uithuilen, ja soms uitstampen en uitbibberen, er weer licht kan komen, opluchting, bevrijding en nieuw zicht op ons leven. En in dat proces,- en daarbij kom ik bij het thema “erbarme dich”- kan er erbarmen groeien voor onszelf, voor het geschonden kind in ons en ook voor de volwassene die we intussen zijn geworden. Het leven op deze planeet is niet gemakkelijk. Dat is het nooit geweest, maar de laatste jaren wordt het zeer pijnlijk duidelijk en het zal vast nog duidelijker worden de komende jaren. Het is belangrijk daarop voorbereid te zijn, zodat we onszelf en elkaar daarin kunnen dragen.
Er is geen werkelijk erbarmen mogelijk op deze planeet, als we niet door onze pijnen heen gaan..
We kunnen wel onze goden blijven aanroepen en vragen om erbarmen, maar als we dit erbarmen, deze omarmende liefde niet toelaten en ontvangen, en vooral niet ons eigen maken, kunnen we blijven roepen en bidden en verandert er niets en realiseren we niet zelf erbarmen.
Bidden en vragen om Liefde en Richting is goed en een uiting van ons verlangen en onze fundamentele hulpeloosheid, maar daarnaast is Werk aan onze ontvankelijkheid een sine qua non. We hebben door de klappen van het aardse leven allemaal min of meer ons hart gesloten en onze ontvankelijkheid afgedekt door een teveel aan pijn, door een teveel aan onverwerkte indrukken, kortom door een giga overspoeling van wat dit aardse leven met zich mee brengt.
Erbarmen is een kwaliteit die ontstaat vanuit diep meeleven met jezelf en je pijn aan dit aardse leven. En dat erbarmen begint altijd bij onszelf en voor onszelf, voor onze eigen geschondenheid. Als we onszelf daarin overslaan en vooral erbarmen met anderen denken te hebben, wordt deze of mentaal of met de wil gedaan of sentimenteel en verwordt dan tot medelijden in de zin van “ oh wat zielig”.
Medelijden heeft de bijsmaak van zielig en daar gaat het hier niet om. Dat oude woord erbarmen dekt een veel diepere lading. Het gaat hier om een liefdevolle omarming vanuit het hart.
Momenteel is het in de New Age gebruikelijk om vooral “liefde en licht” te benadrukken. Er zijn dan ook mensen die dit een fantastische tijd vinden. En ja natuurlijk zitten we in een transitie die ook nieuw bewustzijn, mooie nieuwe dingen en verbindingen brengt, maar het lijden is groot en zal alleen maar groter worden… al die jongemannen die nu sterven in Oekraïne, kinderen zonder pappa, vrouwen zonder man en moeders zonder zonen…mensen in Europa die financieel niet meer rond komen of ziek en moe zijn door het virus of door die prikken. Het gigantische immuniteitsverlies dat we nu overal en op allerlei fronten zien. Het MKB , boeren en vissers die hun beroep niet meer kunnen uitvoeren en bedreigd worden in hun bestaan, en dat, in naam van een ideologie die op angst gebaseerd is. Klimaatangst, stiksstofangst, Co2 angst, virusangst en de russenangst ( uiteindelijk allemaal onverwerkte doodsangst) maken dat we naar de filistijnen gaan. Elke ideologie brengt uiteindelijk de dood in de pot. De werkelijkheid wordt dan vergeten en niet omarmd.
En vooral vertrouwen legt dan het loodje, vertrouwen dat het leven zich ontvouwt van onderop en niet van bovenaf, zoals nu door die giga schaalvergroting ( vanuit grootheidswanen) op alle fronten gebeurt.
Aan dit alles moeten we niet voorbij gaan ook al is de neiging tot pijnvermijding en koppies in het zand overal groot. De nieuwe spiritualiteit gaat er vaak te makkelijk om heen vanaf het veilige meditatiekussentje.
En ja ook ik weet dat het leven altijd doorgaat, ook voorbij de aardse dood.. echter een te vroeg afgebroken leven is geen lolletje en ja je kunt natuurlijk zeggen, alles klopt.. zou kunnen, maar toch.. we maken nu hier op aarde onze reis en wat hier gebeurt telt.
We hebben dit aardse leven niet voor niets en het is een prachtige plek om te bewonen en van hieruit in lijn met het grotere geheel van de Liefde ons leven te leiden. En nu met een kleine ei..opdat het lijden met een lange ij dat hier ook is, ons erbarmen leert, onszelf en elkaar omarmen.
Het mystieke hart in Human Design
In Human design wordt het mystieke hart, in het midden onder het borstbeen, het G centrum genoemd. Het is het centrum van Liefde en Richting. In de chinese Tao heet dat het Wu Ji, dat poort naar de Bron heet, het communicatiepunt tussen ons en het Universum. In de joodse Kabbalah is het het midden van de Levensboom, de Tipheret, en wordt daar Schoonheid genoemd.
De ontvanger van Human Design die de naam Ra Uru Hu kreeg zei het zo:
“Er is iets buitengewoons aan het G-centrum – Liefde leeft niet hier op aarde. Richting leeft niet hier op aarde. Dit zijn dingen die voorbij komen. Ze komen van buitenaf en ze bewegen door ons heen.
We nemen deel aan de energie van liefde; wij zijn de filters daarvan. Maar het is niet alsof ze hier wonen. Ze trekken door ons heen.
Deze acht poorten van het G-centrum, creëren twee kruisen. Het kruis van de sfinx is het richtingsaspect in het G-centrum en het kruis van het vat van liefde is het aspect van liefde. Wat dat letterlijk betekent, is dat als je alle G-centra op aarde neemt en ze bij elkaar optelt, wat we doen is onszelf in lijn houden met liefde.
We volgen de richting van de liefde. Die richting van liefde is om terug te keren naar het geheel. Als je op zoek bent naar de plek in elk mens die er is om God en de totaliteit aan te raken, die is daar in het G-centrum. We maken allemaal deel uit van de richting van liefde.”
Wij zijn dus ontvangers van Liefde en Richting die van buiten onze aardse ring afkomstig is.
Het probleem met ons mensen is dat wij door alle onverwerkte pijn zo moeilijk meer kunnen ontvangen. Angst houdt ons in de greep en dus proberen we alles te controleren. Wat dan het loodje legt is ons vermogen om te ontvangen, om receptors te zijn van Liefde en Richting.
Mij heeft al heel jong de woorden van een oude nederlandse mystica Hadewijch zeer geraakt: een “dorevaert Gods” te zijn, een doorgang zijn, een poort of een kanaal van iets dat veel groter is dan wij mensen kunnen bevroeden en realiseren. Deze ontvankelijkheid wordt bepaald door de mate waarin we onze pijn verwerken en daarin erbarmen leren met onszelf en dus met elkaar. Dan komt er ruimte in ons hart in het midden van onze borstkas. Dat pad is de weg van Pasen van vallen en opstaan, van dood en weer opstaan.
Dat pad wens ik ons allemaal toe en mocht je daar hulp bij nodig hebben, ik ben ook vanuit de Dordogne beschikbaar.
Je Human Design en ook je horoscoop kunnen een geweldige hulp zijn om meer zicht te krijgen op wie je bent, hoe je bedraad bent en waar en hoe je Pasen, je vallen en je opstaan te vinden en te realiseren is en ook wanneer.( de transits)