admin/ October 15, 2023/ Uncategorized/ 3 comments

Over het dragen van tegenstellingen, identificatie en het verlangen naar eenheid.

Wij leven hier op aarde in een wereld van dualiteit, van electrisch en magnetisch, van hoog en laag, van hemel en aarde, water en vuur, van licht en donker, manlijk en vrouwelijk en ja ook van goed en kwaad.
De schepping is ontstaan omdat er een splitsing ontstond tussen hemel en aarde. Zonder deze fundamentele splitsing tussen electriciteit en magnetisme was en is er geen schepping mogelijk en zou de aarde en wij niet bestaan. Deze fundamentele dualiteit is de motor van ons bestaan.
Ook onze psyche is gebaseerd op deze dualiteit, wij zijn lichaam en geest, verdriet en blijdschap, liefde en haat en ook wij kennen de strijd in onszelf tussen goed en kwaad.

Ook in onszelf houdt die innerlijke verdeeldheid ons gaande. Het ervaren van liefde en haat, van blijdschap en verdriet etc. is de dynamo die ons leven uitmaakt.

Toch zoekt alles op aarde en ook in ons naar eenheid. We willen ergens die dualiteit niet. Het verdeelt ons. Niet alleen in onszelf voelen we voortdurend de verdeeldheid, maar ook onder elkaar.
Het zoeken hedentendage naar een wereldregering en eenheid onder de volkeren is een misplaatst verlangen naar eenheid.
Ons leven op aarde is duaal en daarmee hebben we te dealen. Het betekent dat we moeten leren de tegenstellingen in onszelf en in de wereld uit te houden, ja te omarmen. Het is onze leerstof en ons scheppingsmateriaal. Zonder dualiteit geen schepping en creativiteit. Eenheid op aarde is de dood in de pot.

In vele spirituele kringen zie ik dat er mensen zijn die zich eenzijdig identificeren met één kant van de dualiteit. Ze zeggen dan: “ik ben licht en liefde” of “ het kwaad heeft geen plek in mij”. De eigen schaduwzijde of de eigen mogelijkheid tot het kwaad wordt dan ontkend.
In mijn ervaring ken ik existentiele schuld. Een woord dat best lastig is door de gigantische moralisering ervan binnen met name het christendom. Bovendien wordt het vaak verward met een neurotisch schuldgevoel, dat meestal woede is dat naar zichzelf gekeerd is. ( zie hfst 15 in mijn bevrijdende kracht van emoties).

Ik kan me nooit identificeren met alleen “ik ben licht”, omdat ik ook vuile handen gemaakt heb en nog. Ik heb ooit een rat op de bovenverdieping in ons huis in de Ardeche dood gemaakt, omdat we een grote groep vrouwen te gast kregen. Na allerlei diervriendelijke manieren geprobeerd te hebben om hem te vangen, maakte ik een dodelijke klem voor hem klaar in de keuken. Hij kwam over de leuning van de trap naar beneden en stond naar me te kijken. Een prachtig diertje dat me met schrandere oogjes aan zat te kijken terwijl ik zijn dood voorbereidde. Ik deed de buitendeur open en zei hem dat dit zijn kans was. Hij draaide zich echter om en ging rustig de trap op naar boven.

De volgende ochtend hoorde ik hem hijgen. Hij lag in de klem, maar was niet dood. Ik heb hem buiten een genadeslag met de schep gegeven.
Dat voorval heeft me voor altijd genezen en me doen beseffen dat we op deze aarde nooit alleen maar licht zijn of alleen maar duister. We dragen beide in ons en dat is onze leerstof.

Identificatie is het probleem.

Door ons met één pool in onze dualiteit te identificeren, sluiten we de andere kant uit en sluiten aldus het levensproces, ja het leerproces af.
In feite is identificatie een zoeken naar houvast die men daarin denkt te vinden. ‘Ik ben een christen, een moslim, een homo, een trans, een bi, een hetero.’ ‘Ik identificeer me met Oekraine ( maar die hype is al weer voorbij) met de joden, met de Palestijnen en dat is de nieuwste gruwelijke hype.
Door ons te beroepen op onze fundamentele goedheid sluiten we onze fundamentele zondigheid uit. En ja ik weet dat er veel oud zeer op deze laatste term zit. Maar die zit er om verwerkt te worden en losgemaakt van deze fundamentele geneigdheid ook tot kwaad. En ja ik weet uiteindelijk is het allemaal onwetendheid en is er kosmisch gezien geen schuld en ook geen licht en duister en dus geen dualiteit. Maar wij hebben het hier op aarde te doen met deze duale belichaming.

Dat is de leerschool.

En dat betekent deze dualiteit uithouden en omarmen. Het betekent geen identificatie, geen houvast, maar vloeibaar durven zijn als water. En zeker dat is een hele klus op deze angstbeladen planeet..Maar daarvoor zijn we hier. Om dat dualistische experiment te leven en toe te voegen aan het grote bewustzijn. Voortijdige identificaties zijn altijd de dood in de pot en betekenen een einde aan de groei, ja aan het leven.

Identificatie leidt tot inflatie

Door ons vanuit – meestal zeer onbewuste en gedissocieerde angst vast te klampen aan iets, of dat nu het duister is of het licht, vervallen we tot inflatie, tot opgeblazenheid, tot groter proberen te zijn dan we zijn. Het is een enorme verleiding omdat het je in een roes brengt. Het leidt tot allerlei guru en missioneringstrips. Degene die zich met licht en liefde identificeren, vergeten niet alleen hun eigen schaduw, maar blazen zichzelf op en houden op drager van tegendelen te zijn.

Ook degene die zich met het duister identificeert, de openlijke of verborgen psychopaat, lijdt aan opgeblazenheid..Hij vergeet dat ie ook licht is.
Inflatie van geld is ook ontstaan omdat er zo overdreven veel geld werd bijgedrukt en er geen gouden onderpand meer was.

De kunst van dit leven is om in het midden te balanceren tussen al die tegendelen, vanuit het besef dat juist die duale werkelijkheid ons het leven heeft gebracht en elke dag opnieuw.

Door de kwaadaardigheid in de wereld te zien, leren we wat goedheid is. Door het duister leren we het licht kennen en door de haat leren we wat liefde is. Zoals dag en nacht zich in ons leven afwisselen. Ze lossen elkaar nooit op hier op aarde, maar wisselen elkaar af.
Laten we dus dragers van deze prachtige duale werkelijkheid zijn, dragers die in zichzelf ook de tegendelen kunnen dragen en omarmen.

Het zoeken naar eenheid.

Diep van binnen hunkeren we allemaal naar eenheid en vrede, naar een oplossen van alle tegenstellingen. Dit heimwee houdt ons al eeuwen af van volledige incarnatie, van volledig in het vlees komen ( carne is vlees). Of we identificeren ons met één pool, zoals ik hier boven beschreef, of we projecteren de vrede naar een hemel na onze aardse dood.

Hoe zou dat komen?

In mijn ervaring weet ik dat een deel van mij in een andere dimensie gebleven is. Het is het deel van mij waar ik uit voort kom, het deel dat mij leidt en liefheeft. Het is de Tweeling waar Jung het over had, of de verre vriend van Roland Holst. Naar die hereniging verlangen wij in wezen, maar omdat we de verbinding kwijt geraakt zijn, projecteren we het verlangen naar vereniging op andere dingen. We zoeken dan eenheid binnen ons aardse ikje, en kunnen daardoor de tegendelen in ons zelf en hier op aarde niet dragen. Of we zoeken de eenheid in onze relaties, in plaats van ieders uniciteit te zien en te omarmen.

Op collectief niveau zien we het in het zoeken naar steeds grotere eenheden, van mulitnationals naar een wereldregering. Allemaal misplaatst zoeken naar eenheid met ons verloren zieledeel.
Mensen die advaita en andere non duale spiritualiteit aanhangen ( en zich dus met één pool identificeren) menen deze eenheid op aarde te kunnen realiseren, maar dat gaat hier op aarde altijd ten koste van de andere pool. Dan wordt het ‘ik ben liefde en licht’. Op aarde is deze eenheid echter niet mogelijk. We zijn en blijven onbegrensd èn beperkt binnen een begrensde werkelijkheid.

Daar hebben we het mee te doen. En hoe meer we deze aardse duale beperking omarmen, des te mooier ons leven wordt en des te verbondener we zijn. In het midden van alle tegendelen is het leven te vinden op deze prachtige aarde.