Je kunt niet helemaal open zijn als je geen grenzen aan kunt geven. Er is geen open middenrif of solar plexus als je geen grenzen hebt. Daartoe dient je ik, met een gezonde begrenzing, een ja en een nee.
Die gezonde begrenzing leren we als het goed is van onze ouders: dat kan je wel aanraken, maar dat niet, bv een kachel. Je kunt wel op de stoep lopen, maar niet op de weg waar de autos rijden. Het dient dus primair om het kind te beschermen en om het te leren in deze aardse werkelijkheid veilig en wel te navigeren. Grenzen zijn dus een primaire beveiliging en een vermogen om te navigeren. Maar, -en nu komt de andere kant- we zijn vaak op een ongezonde en beperkende manier begrensd. Een begrenzing die niet de veiligheid diende, maar de aanpassing aan een bestaande werkelijkheid, zoals je moet naar de creche, naar school, je moet een vak leren om je geld te verdienen. En daarbij werd meestal niet gekeken of jij als persoon, daar wel behoefte aan hebt, tenminste niet op de manier zoals het je voorgeschoteld werd.
Je moet je mond houden, luisteren, je aanpassen.. allemaal grenzen die jou wellicht helemaal niet dienen en die maken dat je onbewust aan openheid verliest. je luistert en doet aan de buitenkant, maar aan de binnenkant sluit je je naar buiten toe af.
Onze derde chakra, zo rond maag en middenrif en onder ons hart, spiegelt ons contact met de buitenwereld. Gezond is als ik me situatief kan openen en sluiten, dwz al naar gelang de situatie open ik me of sluit ik me. In een drukke stad met vele energieen is het goed om me wat af te sluiten en me te focussen op wat ik daar kom doen. In een veilig en prettig contact open ik me. Maar dat mechanisme van situatief me openen en sluiten werkt bij de meesten van ons niet goed meer. Door de vele conditioneringen in meestal onze kindertijd, hebben we geen contact meer met de hendel die ons aangeeft wanneer ons te openen en wanneer te sluiten.
We reageren dan bijvoorbeeld defensief waar het in feite niet hoeft, waar het best veilig is en zijn we te open waar het verstandig is ons te sluiten, zoals bij mensen en situaties die niet veilig zijn. We zijn dan massief afgesloten in plaats van situatief. Er zit geen beweging meer in ons aan- en afsluitingsmechanisme. De solar plexus en dus ons contact met onze omgeving werkt dan niet meer goed.
Hoe herstellen we dit mechaniek?
Het is simpel, maar vaak een levenslang proces om die ritssluiting, dat open en sluit mechanisme, te herstellen. Het is simpel omdat het onze natuurlijke staat van zijn is. Het is lastig omdat we door de vele en diep ingekerfde inprentingen zo ver van onze natuur zijn afgedwaald.
Het is lastig omdat het met angst te maken heeft en angst is een van de meest lastige emoties om te bevrijden. Angst nestelt zich in al onze cellen en met name in ons autonome zenuwstelsel.
Je systeem herstellen
De angst is ontstaan omdat jij klein was en zij groot, jij een kwetsbaar open kind was en zij machtig. Wij waren allemaal op leven en dood afhankelijk van onze ouders en omgeving. De angst nestelt zich bij uitstel ook in dat derde chakra, daar ergens rond het middenrif waar we bij angst onze ademhaling en dus ons leven beperken. Angst heeft altijd gevolgen voor onze ademhaling. En daarom is ademwerk, intensief ademen ( en dus niet primair een ontspannende ademhaling) een belangrijke ingang om onze angsten stap voor stap te leren kennen en te overwinnen en zo ons vermogen tot situatief openen en sluiten van ons systeem te herstellen.
En het allerbelangrijkste gevolg van dit herstel is dat ons geestelijke hart of ons Lichthart dat er vlak boven ligt rond het borstbeen, zich vrijuit kan uiten.
Ik onderscheid het lichthart dat ook wel het mystieke hart genoemd wordt en binnen het Human Design systeem het G centrum, van het fysieke hart dat links in onze borstkas ligt. Dit Lichthart is het centrum van liefde en van ons gevoel van richting. Dat wat ons stuurt en leidt om op aarde ons eigen pad te vinden en ons helpt ons te verwerkelijken wie we eigenlijk zijn voorbij alle conditioneringen en hersenspoeling.
Het is direct verbonden met dat deel in ons wat niet incarneert, maar wat in een andere lichtfrekwentie verblijft, ook wel ons hogere Zelf genoemd, of zoals de Russische filosoof Mamleev het nog mooier noemde, ons toekomstige ik.
Ons fysieke hart is het geincarneerde hart en is letterlijk vlees geworden, een stevige spier. Het heeft veel meer te maken met hoe we letterlijk al of niet kloppen op deze aarde. Kloppen in beide betekenissen van het woord. Klop ik in overeenstemming met wie ik wezenlijk ben of heb ik me laten meeslepen in de ratrace van het moderne leven met zijn eisen en zijn eis om me te bewijzen, mezelf “ neer te zetten”, mijn eigen waarde te bewijzen.
En aangezien ons gevoel van eigenwaarde door allerlei ouderlijke, maatschappelijke en godsdienstige inprentingen voortdurend onder druk staat, staat ons fystieke hart ook continu onder druk. Tenzij we onze eigen waarde realiseren. Niet door prestatie, maar door liefde, door omarming van wie we zijn.
Ons fysieke hart heeft dus meer met prestatiedruk en eigenliefde te maken. En waar die zelfliefde nog ontbreekt of nog onvolledig en we dus steeds trachten onszelf te bewijzen, daar staat ons fysieke hart onder druk. Hart en vaatziekten staan nog steeds op nummer één. En de vaten zijn de aan- en afvoerlijnen naar en van het hart. Maar het lichthart is van een andere orde. Daar gaat het om de realisatie van de liefde voor alles. Maar we kunnen niet van alles houden als we niet van onszelf houden. Daarom is Werk aan de solararplexus die de weg is naar het fysieke hart van de eigenliefde zo belangrijk, omdat zonder deze het Lichthart zich niet kan openen.