admin/ May 17, 2023/ Uncategorized/ 0 comments

Panta rhei kai ouden menei. Het is de enige regel Grieks die ik van mijn 6 jarige gymnasiumtijd heb onthouden. Ene Heraklitos schreef dat ooit. De meest briljante korte zin ooit, die uiting geeft aan waar het in ons bestaan om gaat. Alles stroomt en niets is blijvend.

Wij vliegen met zijn allen elk moment met een duizelingwekkende vaart door het heelal. Om precies te zijn, met 2,6 miljoen kilometer per uur. De aarde draait met 107.000 kilometer per uur om de zon en de zon met 828.000 kilometer per uur om het centrum van de Melkweg. Ons hele sterrenstelsel raast met zo’n 2,16 miljoen kilometer per uur door het heelal.

En wij maar denken dat we hier vast zitten! Met vaste spullen en vaste identiteit. En daar gaan we dus helemaal de mist mee in! 

Omdat we niet beseffen en durven voelen dat leven alleen maar verandering en beweging is, zitten we vast.. in vaste patronen, in vaste ideeën, in vaste levens en vaste ikken.

Die oer beweging van alles is al moeilijk voor ons hier op dit aardse bolletje te bevatten, maar er is ook een belangrijke psychologische component die maakt dat we zo weinig beseffen dat alles beweging is. Als we goed kijken, kunnen we ook zien dat ons ik, onze zogenaamde identiteit niet echt bestaat. Als ik terug kijk op mijn leven, zie ik alleen maar ervaringen, bewegingen en veranderingen. Als  ik in  mijn lichaam voel, is er alleen maar beweging. De beweging van mijn voortdurende ademhaling, de verandering van koud naar warm en omgekeerd, de bizondere vertering van mijn voedsel.. een en al beweging en verandering.. de voortdurende verandering van mijn huid en ja al mijn cellen.  panta rhei..

Maar waarom denken en leven wij voornamelijk als een vast ik met een vast karakter? Omdat het besef dat alles altijd in beweging is, ons onzeker maakt. Als alles altijd in beweging is, lijken we geen houvast te hebben. En daar zit hem de crux.. Laten we deze kruk van houvast eens nader bekijken.. Want houvast zoeken is niets anders dan een kruk zoeken omdat we denken anders niet  te kunnen lopen op deze aarde.

Hoe zou dat komen? Net antwoord is even simpel als gecompliceerd.  We worden op deze aarde geboren als hulpeloze zoogdiertjes, totaal afhankelijk van mamma en onze omgeving. Zonder haar en een voedende en veilige omgeving zijn we nergens.

Hoe meer we in onze vroege jaren echt in allerlei opzichten, maar vooral ook lichamelijk vastgehouden worden, des te meer we zelf los kunnen laten en ons toe kunnen vertrouwen aan de stroom van het leven. Maar ook al proberen moeders die veiligheid zoveel mogelijk te borgen, het lukt meestal maar ten dele. Moeders moeten ook slapen, hebben hun eigen behoeftes en hun eigen leven, hebben vaak nog meer kinderen en hebben ook meestal geen macht over hun omgeving. Denk aan de energie van vaders en andere kinderen, denk aan omgevingsinvloeden, lawaai, straling, drukte, eten wat niet past bij het kind, stress en oorlog enzovoort.. Duizend-en-één dingen die wij mensen en ook moeders dus niet, niet in de hand hebben.

Dus je zou kunnen zeggen dat we al vrij direct in een overlevingsmodus terecht komen, in elk geval voor een deel. En de overlevingsmodus betekent niets anders dan houvast zoeken.. Wie of wat kan mij helpen het hier te redden op dit ondermaanse?

Ik zelf ben al op mijn 7e jaar naar een god gaan zoeken, naar iets mysterieus dat me zou kunnen helpen. Thuis waren we niet kerkelijk of anderszins spiritueel, maar ik hoorde op straat kinderen over kerk en God spreken. Dat leek me wel wat.. Ik wist al heel vroeg dat mensen me niet gingen begrijpen en me niet zouden kunnen helpen, ook al deden mijn ouders hun best en waren ze best lief voor me.

Zoeken naar houvast is een zoektocht die denk ik voor ons allemaal geldt. De één zoekt het in partner en kinderen, een eigen gezin, de ander in filosofie of religie, weer een ander in geld of roem. Eindeloos veel wegen in de mist.

Maar in de mist is geen zicht en geen houvast.

Wat is dan de weg? Leren leven in de flow van het leven, in de dans van het moment en in de natuurlijke ritmes van het leven. En ja dat is best eng en dat kunnen we alleen als we onze kinderangsten hebben aangezien en verwerkt.

Alan Watts schreef al heel jong een boek met de titel,” de wijsheid van onzekerheid”. Voorwaar een prachtige titel, recht in de roos.

Er schuilt wijsheid in een onzeker leven en het durven leven in en met onzekerheid. Daarin onze weg en kracht vinden is een weg die ons vanuit de mist naar zonlicht brengt.

Daartoe moeten we het aandurven om alles wat vast in ons is, los te maken. De grote motor daartoe zijn onze emoties. Emotie komt van het Latijnse emovere, bewegen..

Heel mijn werk rond emoties gaat over fiksaties als depressie, chagrijnigheid, haat, sarcasme, jaloezie, schuldgevoel, schaamte om er een paar te noemen, in beweging te zetten.. panta rhei..

en om te zetten in emotie. Depressie omzetten in tranen van verdriet en rouw, haat en al zijn varianten omzetten in hete woede ( op een niet schadelijke manier) en angst omzetten in bibberen en hijgen. Alles is beweging, opdat we weer gaan stromen en deel gaan uitmaken van de stroom van dit leven.

Uiteindelijk in onzekerheid durven leven.. En dat kan als je niet alleen dit besef hebt, maar ook diep de kinderlijke hulpeloosheid hebt durven herinneren. How fragile we are.. zingt Sting…

How fragile we are.. Er is moed voor nodig en loslaten van alle controle om in onzekerheid te leven..De enige die we “hebben” is onszelf… onze voeten op deze aarde.

ik schreef eens: 

ik ben een stoepenspringster

als ik naar school ga

spring ik altijd over stoepen.

dat vind ik leuk

ik oefen mij voor later

dat weet ik nog niet

maar later weet ik dat wel

ik voel dan minder bang

ik ben dapper

Share this Post

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>
*
*